Σήμερα Πέμπτη στις 7μμ στην αίθουσα Βέμη του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και με τίτλο “.. να φορέσω το πουκάμισο του καιρού που μ’ αγαπούσες…” θα γίνει η εκδήλωση για την ποιήτρια και πανεπιστημιακό Μπίλη Βέμη που έφυγε πρόωρα απ’ τη ζωή το 2012.
Η Μπίλη Βέμη γεννήθηκε το 1954. Σπούδασε αρχαιολογία στην Αθήνα και στο Παρίσι και έγινε διδάκτωρ Βυζαντινής Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου της Σορβόννης. Από το 1990 δίδαξε στα πανεπιστήμια Θεσσαλονίκης και Θεσσαλίας μαθηματα Βυζαντινής Τέχνης και Πολιτισμού, καθώς και Μουσειοπαιδαγωγικής.

Εξέδωσε τα βιβλία:

Νέλτο (ποιήματα και πεζά, 1966)
Ο κόκορας των θεμελίων (ποιήματα, 1971)
Η σκουριά του Μεγαλέξανδρου (ποιήματα, 1979)
Τοπίο που σε λένε ποίημα (ποιήματα, 1987)
Φυτά του ύπνου (ποιήματα και πεζά, 2000)
Το δέντρο που το φέραν στο μουσείο (ποιήματα, 2003)

Ακόμη, εμπνεύστηκε και δημιούργησε Το κουτί της γραφής. Πάνω σε τι και με τι, που περιείχε εκπαιδευτικά βοηθήματα σχεδιασμένα για να δώσουν από άλλη οπτική γωνία το θέμα της γραφής και της ανάγνωσης
Όπως γράφει ο Ευριπίδης Γαραντούδης στο Λεξικό της νεοελληνικής λογοτεχνίας, «η Β. πρωτοεμφανίστηκε ως ποιήτρια σε ηλικία 12 ετών. Έτσι, το πρώτο και το δεύτερο βιβλίο της απηχούν εμπειρίες της παιδικής ηλικίας, εκφρασμένες με την αθωότητα και την πηγαιότητα του παιδιού. Στις ποιητικές συλλογές των ώριμων χρόνων της η ποιήτρια ανατέμνει τον ιδιωτικό χώρο της, εκφράζοντας την αγωνία του θανάτου, την αποσπασματικότητα του ερωτικού βιώματος και τη βαθιά μοναξιά της σύγχρονης ζωής. Ιδιαίτερο, και σπάνιο για νεότερο ποιητή, χαρακτηριστικό της Β. είναι οι συχνές αναφορές σε ιστορικά πρόσωπα και γεγονότα, καθώς και σε κείμενα της αρχαιοελληνικής γραμματείας».

Τα ξύλινα κιβώτια

Τρέχουμε πάνω στην υδρόγειο
οδηγημένοι απ’ το φεγγάρι
Θέμα ώρας ποιος πόλεμος θα μας μασήσει
Και το φεγγάρι μας σαλαγάει
δικά του πρόβατα
παραμονεύοντας με το μεγάλο αυτί του
τις απαλές κινήσεις του θανάτου.

Στις ποταμίσιες εκβολές θα μας στοιβάξει
το φεγγαράκι το χλωμό με το δικράνι
και με ακρίβεια χειρουργού
Κορμιά λευκά θροΐζοντας εκεί που σμίγουν τα νερά
κορμιά νεκρά
που τίποτα δεν υποψιάστηκαν σαν ζούσαν
Τώρα αντίσχυρα ζηλεύουνε
και των μικρών ψαριών το πηγαινέλα

Κι εμείς λοιπόν ―παραμιλούν
όσο πιο αθόρυβα μπορούν―
ποιος ο μισθός μας; κι απορούν

Στεγνή τροφή για τους μοναχικούς ταξιδευτές
λέει το φεγγάρι φροντίζοντας τον εαυτό του
και μας παστώνει ανάκατα
στα ξύλινα κιβώτια

[από τη συλλογή Τοπίο που σε λένε ποίημα]

Δείτε βίντεο

https://www.youtube.com/watch?v=30wZCt7S2Vo